Wij nemen je mee op Expeditie Cruise Antarctica
Momenteel nemen enkele van onze klanten deel aan een 19-daagse EXPEDITIE CRUISE ANTARCTICA met Hapag Lloyd Cruises. De komende dagen brengen wij hier rechtstreeks verslag uit en nemen we jou mee naar deze unieke bestemming.
Dag 1: Van Brussels Airport naar Buenos Aires
Op 20 januari stond Davy Van Acker de groep op te wachten in Brussels Airport. Voordat ze aan boord van het schip gingen, legden ze een lange reis af. Een vlucht van Brussel naar Frankfurt om dan 13,5 uur te vliegen naar Buenos Aires, het Parijs van Zuid-Amerika.
In Brussel nam iedereen afscheid van de bagage, die zien ze pas terug op het schip. Dit bespaart heel wat gesleur en hernia’s, aangezien iedereen uiteindelijk toch 3 weken weg van huis is. De rederij verzorgt de logistiek en de passagier kan zorgeloos de reis naar Buenos Aires aanvangen met een kleine handbagage.
Dag 2: Buenos Aires
Aangekomen in Buenos Aires, in de vroege ochtend rond 8 uur, gaan we direct met een begeleide transfer naar het Four Seasons hotel. Een ontbijt wacht op ons, terwijl het uitmuntende personeel de check-in coördineert. De kamers zijn direct beschikbaar, een oase van rust in de hoofdstad van Argentinië.
De groep staat nog een verdere vlucht te wachten naar het einde van de wereld: Ushuaïa. Wat ooit een verbanningsoord was voor misdadigers, is vandaag de kortste route om een droom te verwezenlijken – het startpunt van de reis naar Antarctica met het schip.
In Buenos Aires is er tijd om op te frissen, te zwemmen en een wandeling door de stad te maken. Om 14 uur staat de bus klaar voor degenen die dat wensen, een stadsrondrit brengt ons gedurende vier uur langs de hoogtepunten van de stad.
Een diepgaande duik in de geschiedenis van Argentinië, vanaf de onafhankelijkheid tot de tango van Carlos Gardel, de hoogtijdagen tijdens Eva Perón en de huidige inflatie. De jetlags van iedereen zijn inmiddels weggespoeld met een steak en een glas Malbec. We omarmen de stad Buenos Aires, badend in 30 graden Celsius, voordat we vermoeid maar voldaan onder de wol kruipen. Na ons 18-daagse avontuur aan boord van de HANSEATIC inspiration hebben we nog een nacht om de hele ervaring te verwerken. Maar… Antarctica, here we come!
Met een gevulde maag verdwijnt iedereen één voor één naar zijn luxueuze kamer. De wekker staat ingesteld op 3u15. Er wacht ons nog een vlucht van 3,5 uur, een traject van 3000 km naar Ushuaïa, voordat we het schip aan de pier van Ushuaïa tegemoet gaan.
Dag 3: Ushuaïa
Tring Tring Tring…. De telefoon rinkelt, het is 3u15 op een vroege maandagochtend. Ondanks een korte nacht oogt iedereen fris en monter. Hoewel het verleidelijke comfort van de bedden iedereen uitnodigde om nog een paar keer om te draaien alvoren de dag echt zou beginnen.
Een onvergetelijk avontuur wacht en het begint met een uitgebreid intercontinentaal ontbijt in het Four Seasons hotel. Bij de ingang van het restaurant wacht een stand van de rederij, waar de vliegtickets voor iedereen klaarliggen. Na het zetten van een handtekening voor het afgeven van de benodigde volmacht voor het inchecken van de bagage, genieten we van een aangenaam ontbijt.
De 3000 km lange vlucht duurt 3,5 uur en voert ons naar Ushuaia. Door de ramen bewonderen we uitgestrekte pampa’s rondom Buenos Aires, die zich honderden kilometers uitstrekken. Halverwege verandert het landschap in bergen en bereiken we de regio van Patagonië. Elk panoramisch uitzicht boven de bergen lijkt op een schilderij: witte bergtoppen, azuurblauwe meren onder een heldere hemel. Een ontbijt deed de tijd nog sneller voorbij gaan en voor we het weten is Ushuaia in zicht, de toegangspoort tot Antarctica.
De dag begint met een schilderachtige busrit de heuvels op naar Hotel Las Hayas, dat ons trakteert op een subliem panoramisch uitzicht over de baai. Hier zien we ons schip in de haven, samen met nog vier andere schepen die ook avonturiers meenemen op hun droomreis naar Antarctica.
Na een voortreffelijke lunch met een smaakvolle Malbec-wijn neemt onze gids ons mee naar het Nationale Park. We rijden naar het einde van Nationale Route nr. 3, die start in Buenos Aires en 3085 km verder eindigt in het park. Dit punt markeert ook het einde van de Pan-Amerikaanse Route, die zich over 17.000 km uitstrekt van Noord-Amerika tot het uiterste puntje van Zuid-Amerika. Het park, doordrenkt van indrukwekkende schoonheid, biedt bossen, stranden, kliffen en meren die een rijk scala aan panorama’s opleveren. Allemaal vastgelegd op spontane foto’s.
Dag 4: Op weg naar de Falklandeilanden
Een dag lang omgeven door niets anders dan water. Hierdoor begon ik me af te vragen: wat maakt de Falklandeilanden nu zo bijzonder? De Falklandeilanden zijn een afgelegen archipel van 776 eilanden in de Zuidelijke Atlantische Oceaan. Het wordt verdeeld in twee hoofdeilanden, West Falkland dat ook heel veel eilanden telt die in privébezit zijn van inwoners, en East Falkland waar de hoofdstand Stanley gelegen is. De archipel ligt ongeveer 500 kilometer ten oosten van de kust van Zuid-Amerika, dicht bij Argentinië. Deze eilanden staan bekend om hun adembenemende natuurlijke schoonheid, met ruige kustlijnen, uitgestrekte veengebieden en een divers ecosysteem met pinguïns en zeevogels.
Maar los van de ellenlange geschiedenis van de Falkland eilanden is de bestemming het bekendste geworden door het conflict tussen Argentinië en Het Verenigd Koninrijk wat leidde tot de Falklandoorlod in 1982.
Dag 5: New Island & West Point Island
We worden door de matrozen geassisteerd om aan boord te gaan van de zodiacs, het is nog vroeg in de ochtend, maar het was een heldere hemel vol zonneschijn. De zodiac bracht ons richting een idyllische baai, op een boogscheut van het strand lag een wrak van een houten schip, het leek alsof we meespeelden in een piratenfilm en aankwamen op een onbewoond eiland. Eens we doorheen het water aan land kwamen werden we verlost van de reddingsverlost en konden we de wandeling aanvatten van één kiometer, deze bracht ons naar de andere kant van het eiland. De wandeling ging bergop doorheen aan landschap dat gekenmerkt werd door lage begroeing, heel veel eenden en ganzen sierden het decor. De zon brandde en al snel werden de parka’s opengeritst. Na 30 minuten stappen kwamen we aan in een baai omgeven met kliffen en wilde zee die inbeukte op de kustlijn. We werden omgeven door kolonies van de rockhopper pinguins, nesten van de enorm grote Wenkbrauwalbatros welke ze ook delen met de Keizeraalscholvers en de Macronectes (Giant Petrel of stormvogel). De Wenkbrauwalbatros komt elke twee jaar terug naar hetzelfde nest, een toren gemaakt uit takken, stenen en modder. Alvorens hun ei uit te broeden optimaliseren ze eerst nog even hun nest wat leidt tot een hoger wordend nest. De baai lijkt een theater waar een spektakel werd opgevoerd van fluitende vogels en zingende pinguins. De artiesten van dit spektakel werden constant begluurd door enkele roofvogels die hopen op een bepaald moment hun slag te kunnen slaan. Kijkend naar de open zee zien we gehele tijd 5 bultruggen zicg tegoed doen aan het kril dat in de Zuidelijke Atlantische Oceaan overvloedig aanwezig is.
Er werden foto’s genomen bij de vleet en dit was pas de eerste landing!
Dag 6: East Falklands – Stanley
Een van de hoogtepunten van een bezoek aan Stanley is een wandeling naar Gypsy Cove, een baai met fijn wit zandstrand. De route, een tien kilometer lange hike van het centrum via de haven door een natuurgebied, biedt een unieke ervaring. Onderweg worden wandelaars begroet door nieuwsgierige zeeleeuwen die langs de kade poseren en zelfs een zeeolifant die qligt te rusten tussen het gras.
De baai van Gypsy Cove herbergt ook een kolonie Magelhaenpinguïns, die zich voornamelijk verschuilen in hun holen. Tijdens de wandeling ontstaan filosofische gedachten over het leven op deze afgelegen archipel. Wat drijft de economie buiten Stanley? Hoe leven de mensen hier? Zijn ze afhankelijk van financiële steun van het Verenigd Koninkrijk? Vragen die blijven hangen, omdat het leven buiten Stanley een mysterie lijkt.
Gypsy Cove beloont wandelaars met een prachtig zandstrand waar ze vier Commerson’s dolfijnen kunnen bewonderen. Deze lokale dolfijnen trekken de aandacht door hun opvallende wit-zwarte kleurenschakering, wat in eerste instantie doet denken aan kleine orka’s.
Terug in het stadscentrum biedt Stanley alle nodige voorzieningen, van supermarkten tot kerken, musea en een levendige pubcultuur. Een lokale ‘pint’ gemaakt in Stanley sluit ons bezoek af en biedt ons de kans om de dagelijkse gang van zaken te proeven.
Dag 7-8: Zeedagen, Shag Rocks & Walvissen
Shag Rocks, een groep rotsen, markeren de nabijheid van South Georgia. Op zo’n 240 km ten westen van South Georgia rijzen ze als haaientanden uit de zee. Dit zeskoppige rotseiland, gelegen in het Britse overzeese gebied Zuid-Georgië en de Zuid-Sandwicheilanden, markeert een cruciaal punt voor reizigers op weg naar Antarctica. Als je ze op de tweede dag van de reis vanaf de Falklandeilanden ziet, weet je dat de majestueuze South Georgia in de buurt is.
Na anderhalve dag op open zee is de opwinding tastbaar wanneer de Spitse rotsen in de mist verschijnen. Hoewel het slechts een eerste glimp van land is, verzamelt iedereen zich op de buitendekken, klaar voor een spectaculaire ervaring. De wateren rond de rotsen zijn een ideale plek om walvissen en duizenden zeevogels te spotten.
In de namiddag wordt het schip omringd door tientallen bultruggen die zich tegoed doen aan tonnen krill net onder het wateroppervlak. Het is een adembenemend schouwspel, alsof de natuur een exclusieve show opvoert voor de gelukkige toeschouwers aan boord. De dag bereikt zijn hoogtepunt met de aankondiging van de expeditieleider over de komende avonturen in South Georgia en de mogelijkheid om op Antarctica te kamperen voor degenen die dat willen.
Dag 9: Wind, Expeditie, Leith Harbour
Vandaag brak de langverwachte tijd aan voor ons bezoek aan South Georgia, een eiland dat bekend staat als de thuisbasis van ’s werelds grootste zeezoogdierencollectie en koningspinguïnkolonies. Met drie volle dagen voor de boeg en zes geplande zodiactochten, waarvan drie met een landing, beloofde dit het hoogtepunt van de expeditie te worden.
Een vroege start was essentieel voor een strakke planning, en om 7 uur ’s ochtends stonden we paraat in onze expeditie-outfits. Het oorspronkelijke plan om langs Salisbury Plain te varen, een gebied gesloten vanwege vogelgriep, kon helaas niet doorgaan vanwege de krachtige wind. In de namiddag stond een reis naar Possession Bay op het programma, maar ook hier dwarsboomde de sterke wind onze plannen. Na verschillende pogingen, waarbij Plan A tot Plan C werden afgewimpeld, kregen we uiteindelijk groen licht voor Plan D: een bezoek aan het oude walvisstation Leith in de baai van Stromness.
- Plan A: zodiac varen langs Salisbury Plain. Maar zeer sterke wind maakte dit onmogelijk
- Plan B: zodiac landen in Possession Bay, 29 km naar het zuiden. Bij aankomst – onmogelijk door sterke wind
- Plan C: met zodiac door Hercules Bay varen – je kunt het je al voorstellen
- Plan D: Na de lunch zetten we koers naar het oude walvisstation Leith, gelegen in dezelfde baai van Stromness. Toen we aankwamen was het voor ons allemaal duidelijk, het wordt, de Expeditieleider ging op verkenning en even later hoorden we door de luidsprekers: ‘Dames & heren we hebben groen licht om aan land te gaan. We gaan een wandeling van 2,5 km maken rond het walvisstation en u zult versteld staan van de wilde dieren. Geniet en pas op voor de pelsrobben!’
Dag 10: Grytviken, Het Noorse Walvisavontuur
Aangekomen bij Hercules Bay, deed de bemanning een poging om met de zodicas een operatie op te zetten, maar de golfslag was te sterk om dit op een veilige manier te realiseren. Bijgevolg was ook ditmaal Hercules Bay niet mogelijk en diende de Expedition Leader met de kapitein over te gaan naar Plan B.
In de goede tijden zijn er steeds meerdere opties, maar vandaag de dag zijn heel wat lokaties niet toegankelijk. De oorzaak is de vogelgriep die sinds oktober 2023 is geland op South Georgia. Wanneer toezichters meerdere dode pinguïns, robben of zeeolifanten ontdekken op eenzelfde locatie en uit een laboratorisch onderzoek blijkt dat de oorzaak de vogelgriep is, dan gaat een locatie in quarantaine en is dus ook gesloten voor bezoek. De meeste lokaties waar normaal landingen mogelijk zijn met de zodiac zijn vandaag gesloten om zo de grote kolonies van koningspinguïns te vrijwaren.
Door de luidsprekers weerklinkt niet veel later Plan B, we gaan richting de baai van Grytviken en gaan daar de Nordenskjöld Glestjer bezoeken. Op de achtergrond van deze gletsjer torent de Mount Paget met 2935 m hoog uit boven de bergtoppen.
De zodiacs liggen klaar en en samen met de zodiacdriver Aniko – tevens ook de fitnessinstructeur aan boord, gaan we de golven tegemoet en banen ons een weg doorheen het kerkhof van afgekalfde ijsbergen. Een 100 tal ijsbergen van verschillende diepgaande blauwe kleuren zijn vastgelopen aan de grond en wachten soms jaren tot ze van de bodem los komen om zo hun driftende route verder te zetten om langzaam van omvang af te nemen en op te lossen in het zeewater.
Het schip vaart 30 minuten richting de binnenbaai van Grytviken, hier is een klein garnizoen van de Britse Navy gestationeerd en er werken in het seizoen ongeveer 25 mensen om alles te onderhouden. De lokale authoriteiten komen aan boord om alles inzake documenten te controleren, vervolgens worden alvorens aan land te gaan steekproefgewij mensen onderworpen aan een bio-security test. Dit is een controle van de kledij en materiaal dat personen mee aan land nemen, zoals eerder aangegeven in deze blog dient alles zuiver te zijn. Er wordt geen risico genomen, kledij moet vrij zijn van pluisjes en zaden van een andere lokatie, de laarzen dienen proper te zijn en gedesinfecteerd. Honden zijn tevens aan boord geweest om zeker te zijn dat aan boord geen ratten zijn, dit omdat South Georgia een ware rattenplaag heeft gekend. Sinds 2018 is het eiland rattenvrij en dat wensen ze ook zo te behouden.
We hadden 2,5 uren aan land, de robbern loggen ons op te wachten geflankeeerd door enkele koningspinguïns. We brengen een bezoek aan het postkantoor en versturen talloze postkaarten richting Europa. Het museum is een compacte, maar zeer interessante uiteenzetting van de geschiedenis en het leven van de walvisjagers op een geïsoleerd eiland. Er is tevens een ruimte gericht aan Sir Ernest Scackleton, een naam die de komende dagen nog vaker gaat terugkomen.
We aanschouwen de ruïnes van de ooit zo florerende walvisjachtperiode. Het is echt imponerend hoe een eiland van zware industrie een omslag kan maken naar een natuurreservaat dat van onschatbare waarde is.
Dag 11: Gold Harbour, de mooiste locatie op South Georgia
Duizenden koningspinguïns, honderden ezelspinguïns en talloze zeeolifanten delen deze ongelooflijk prachtige baai van South Georgia. Gold Harbour vormt een samenvatting van de natuur en het landschap van South Georgia op één plek en wordt door velen beschouwd als de mooiste locatie op het eiland. Koningspinguïns, ezelspinguïns en zeeolifanten spelen de hoofdrol in dit volledig natuurlijke amfitheater.
In de ochtend lag het schip voor anker bij Gold Harbour. Deze baai bevindt zich dicht bij het zuidoostelijke puntje van South Georgia aan de voet van de Salvesen Mountains. De kustlijn bestaat uit een uitgestrekt strand en een morene bedekt met tussockgras. Langs de kustlijn lopen de indrukwekkende ijskliffen van de Bertrab-gletsjer.
De naam Gold Harbour vindt zijn oorsprong mogelijk in het feit dat de kliffen rondom de baai geel oplichten tijdens het uur na zonsopgang en weer voor zonsondergang. Een alternatieve theorie is dat walvis- en zeehondenjagers in de vroege jaren hier buitengewoon goed hebben gepresteerd, wat de naam heeft beïnvloed.
Bij een bezoek aan deze locatie moet je niet verbaasd zijn als je het gevoel krijgt midden in een dierentuin zonder hekken te zijn beland. Het wemelt hier van het wild: 25.000 broedparen koningspinguïns, 300 ezelspinguïns en talloze zeeolifanten bevolken het strand van oktober tot december en soms zelfs gedurende de zomer.
Dag 12-14: Zeedagen, A23A, Kinnes Cove en avontuur op de Weddelzee
We hebben South Georgia achter ons gelaten en zijn nu op weg naar de South Orkney Islands. De overtocht is lang en de zee is ruw. De kapitein heeft echter een wijziging in de planning aangekondigd tijdens een bijeenkomst met de bemanning. Dit is wat er werd gezegd:
“Dag lieve mensen. Ik heb beslist dat we niet naar de South-Orkney islands gaan. We hebben alle weerkaarten bekeken en het ziet er echt niet goed uit. We varen richting een storm uit en die wens ik ten zeerste te vermijden, niet omwille van de storm, maar als we morgenvroeg zouden aankomen gaan we ter plaatse door de golven niet in staat zijn om aan land te kunnen gaan. te veel tijd zou daardoor verloren zijn gegaan. Bijgevolg heb ik de koers aangepast en varen we nu per direct richting A23a, de grootste ijsberg ter wereld. Wij verwachten daar morgenavond aan te komen tegen 18 uur.”
Een applaus klonk door de ruimte, enerzijds vanwege het vermijden van de storm en anderzijds omdat de ijsberg niet op de oorspronkelijke planning stond.
De ijsberg is werkelijk indrukwekkend; vanwege zijn immense omvang heeft hij zelfs zijn eigen klimaat. Tijdens de tocht naar de ijsberg werden we omringd door mist en sneeuw. Maar zodra we bij de ijsberg aankwamen, brak de zon door. We keken naar de hoge kliffen van de ijsberg, die zich links en rechts uitstrekten, en zagen hoe ze simpelweg opgingen in de horizon. Geen enkele foto kan de ware dimensie van deze ijsberg vastleggen; het is een adembenemend schouwspel.
Terwijl we urenlang langs de ijsberg voeren, maakte het personeel de omgeving rond het zwembad vrij. Ze richtten verschillende eetkraampjes op met hotdogs, pizza en een barbecue. De avond brachten we door bij vriestemperaturen rond het zwembad, genietend van een fantastisch uitzicht en een onvergetelijke sfeer. De DJ draaide de ene klassieker na de andere, waardoor de sfeer uiterst informeel werd en de polonaise zelfs een paar keer werd ingezet. Het werd een avond die bij iedereen als een hoogtepunt in het geheugen gegrift zal blijven. De Belgen en de Nederlanders kregen de award voor de beste sfeermakers.
Dag 15: Wandelen op een ijsplaat en voet aan land op Antarctica
De dag begon om 4u25 toen de zon de hut binnen scheen. De zee leek een spiegel, glinsterend onder de stralende zon die elke ijsberg een betoverende dimensie gaf. Het schip navigeerde behendig door het ijs, op zoek naar avontuur.
Het gewenste avontuur diende zich aan toen de kapitein een grote, stabiele ijsplaat in het zicht kreeg. Het plan was om de stabiliteit van de ijsplaat te bestuderen en vervolgens met zodiacs te verkennen. Zo gezegd, zo gedaan. Het was nog vroeg in de ochtend toen het expeditieteam de veiligheid en toegankelijkheid ging inspecteren. Niet veel later gingen we in kleine groepen een wandeling maken op de ijsplaat. Een unieke ervaring die zelden mogelijk is.
Het is van cruciaal belang dat alles op een verantwoorde manier gebeurt, zonder enige negatieve impact achter te laten. Het enige wat we achterlieten waren onze voetstappen, die al snel door de wind werden bedolven onder een laagje verse sneeuw die ’s nachts was gevallen.
Een dergelijke ervaring is werkelijk uniek; we bevonden ons helemaal alleen op die ijsplaat, slechts vergezeld door de geluiden van de zee en het ijs op de achtergrond. Zo afgelegen, zonder andere schepen of mensen binnen een straal van enkele honderden kilometers.
Dag 16-18: Expeditie in het meer toegangelijke Antarctica
Bij een expeditie wordt alles bepaald door het klimaat. Na een uiterst zonnige dag in de Weddellzee werd al snel duidelijk dat het weer bij het Antarctisch Schiereiland minder gunstig zou zijn. De zichtbaarheid rondom het schip verminderde snel tot enkele meters en de kades werden bedekt met een dikke laag sneeuw. Vanwege de wind en golven konden de geplande landingen niet worden uitgevoerd, waardoor Plan A al snel Plan B werd en zo verder. We gaan op ontdekking.
We varen van het ene hoogtepunt naar het andere: het Lemairekanaal, ook bekend als het “Kodakgat” vanwege de spectaculaire fotomogelijkheden. Dit is een smalle doorgang tussen het Antarctisch Schiereiland en Booth Island, in de Antarctische regio. Het kanaal werd door Adrien de Gerlache vernoemd naar Charles Lemaire, een Belgische ontdekkingsreiziger in Congo.
Vanwege de beschutte ligging van het kanaal biedt het rustig water, maar de doorgang wordt gekenmerkt door talloze ijsbergen die er een beschutte plaats vinden. Het Lemairekanaal is een hoogtepunt van veel Antarctische expedities en een iconische bestemming voor iedereen die de ongerepte schoonheid van Antarctica wil ervaren.
Voor onze laatste landing gaat het schip nogmaals naar het vasteland, zodat we nog een keer voet kunnen zetten op het continent. Orne Harbour werd in 1898 ontdekt door de Belgische Antarctische Expeditie van Adrien de Gerlache en wordt vaak bezocht als onderdeel van een expeditie over het Antarctisch Schiereiland tijdens het verkennen van de Gerlachestraat. Het staat bekend om zijn prachtige, glinsterende gletsjers, torenhoge bergtoppen en het zuivere witte ijs en sneeuw.
Vanaf het schip konden we de route naar de richel van de bergkam al zien, een zigzaggend pad door de sneeuw, wat ons spontaan deed denken aan de wandeling op Santorini waar men met ezels naar boven kon gaan. Eenmaal aan land bleek het een stevige klim naar boven te zijn, waar veel passagiers al snel afhaakten. Maar het uitzicht was fantastisch! Eenmaal boven konden we genieten van het panorama over twee baaien, een wit landschap hier en daar onderbroken door het blauw van de Antarctische wateren en de chinstrappinguïns die op en neer liepen naar hun kolonie. Een krachtige wind waaide over de bergkam, maar kon het genot niet bederven. Dit was onze laatste landing voordat we koers zetten naar Ushuaïa. Het was tevens een van de mooiste landingen die ons nog lang zal bijblijven. Naast het schip waren drie bultruggen bezig met het vullen van hun magen met krill, een extraatje dat onze ervaring nog verder verrijkte.
